Açlık

Çare ve çaresizliğe dair…

Üniversiteye başladım. Yaşım 27, Eskişehir’deyim, ikinci dönem yani kış ortası. . Botum var ama altı yarık, ayaklarım hep ıslak. Söylemiyorum kimseye. Üzerimde mantom falan yok. Milyoncudan aldığım bir kadıfe ceketim var sadece, onun da kolları kısa. Kimseye dert yanmıyorum yine de. Evsizim. Orada burada kalıyorum. Genellikle gece gidip sabah çıkıyorum insanları rahatsız etmemek için ve işin kötüsü açım.

O günlerde sürekli açtım. Param yoktu, okula yürüyerek gidip geliyorum, ders kaçırmamaya gayret ediyorum ve açlıkla boğuşuyorum. İşin garibi böyle gelecek güzel günlerden bahseden bir grup zerzevat da var çevremde ama kimse bir kere bile aç mısın, yüzün solmuş demiyordu. Bu arada 45 kiloyum ve gitgide kilo veriyorum. Kimse görmüyor bu durumumu.

Neyse bu arada yemekhanede haftalık yemek kartı çok ucuz. Yani haftalık 4 lira gibi bir şey o yıllarda, yesem en azından doyacağım, en azından bir şeyler yapmaya mecal bulacağım ama yok işte param. Ben de baktım kış bitti bahar geldi ve açlık kronikleşti, dekan yardımcısına çıktım.

Efendim adını burada anmayacağım o zatın, ama “şu hayatta kaç kişiden miden bulandı?” deseler sayı falan veremeyeceğim halde bu adam ilk üçe girer. Derdimi anlattım. Bana dedi ki “sen neden okuyorsun” dedi, “sen okulu bırak” dedi, “sen zaten ilk dönem gelmemiştin” dedi “notların sıfır sen mezun olamazsın ki” dedi, “sen gidip evlen falan ya, senin için başka bir ışık göremiyorum ben” dedi. Ben de buna, “bu sizi hiç ilgilendirmez ama” deyip çıktım odasından herifin. Sekreter duymuş konuşmamızı, öbür dekan yardımcısına koşup “birini sizinle görüştürmem lazım” deyivermiş. Beni kolumdan tuttuğu gibi öbür odaya attı, kulağıma da “bu hocamız insandır ona anlat” dedi.

Ben de o dekan yardımcısına buz gibi anlattım yaşadığım zorluğu. Açım yav ötesi var mı? Bana çıkarıp para verdi hocam. “Bununla git yemekhane kartını al kızım, her hafta da gel dekanlık sekreteri sana yemek kartı verecek, ben fakültemde bir öğrenci aç okuyormuş dedirtmem” dedi.
Ve ben açlıktan ölmekten kurtuldum. Hikaye bitti.

O dekan yardımcısı, insan olan değil öbürü… Mezun oldum ben, hayret verici bir şey ama oldum. Okul birincisi olarak 3,5 yılda mezun oldum hem de. Kep attık stadyumda, bu geldi çakma diploma verecek ya hani kurdeleli. Bu adamın elinden almadım o çakma şeyi bile. Eli elime değmesindi, istemiyordum.